Atterbom

Per Daniel Amadeus Atterbom, “Samlade Skrifter”, deel 3, VI:II, “Svenska Siare och Skalder eller grunddragen af Svenska Vitterhetens häfder”, Örebrö 1863

Pag. 7-8

Huru än härmed var: så öppnade sig år 1777 ett nytt och löftesrikt vägstycke af den med så mycken uppmuntran beträdda banan. “Originale författare”, säger Rosenstein, “kunna träffas på alla ställen; men knappt lärer något land kunna framvisa i vitterheten någon författare af en allmän, stadgad och fullkomnad smak, som icke tillbragt en betydlig del af sin lefnad i hufvudstaden”. Kellgren — fortsätter han — “sökte derföre af öfvertygelse tillfälle att få vistas i Stockholm; och fick ett af de önskeligaste i sin ställning och för sitt ändamål, då han emottog till undervisning dåvarande general-löjtnanten (sedermera fältmarskalken) grefve Mejerfelts tvenne söner”. Hans rykte hade föregått honom, och ej lätteligen kunde någon ung författare, i hans villkor, under gynnsammare omständigheter i hufvudstaden uppträda. Redan prisad skald just i den rigtning, som då inom dess tongifvande kretsar var den högsta sällskapsbildningeus egen, hade han ådagalagt genom äfven inför dessa kretsar fullgiltiga prof, att hans sångmö egde allt det lätta och ofta tillika lättfärdiga behag, hvars anda och uttryck var för dem det yppersta af vitterhetens värden. De saknade der, visserligen, en enda — och hufvudsaklig — förtjenst: Frankrikes tungomål; men så långt möjligt var att finna nägon ersättning i en försvenskad fransyskhet, hade ingen före, ingen jemte honom i Sverige lefvande poet framburit en sådan i finare och läckrare verser. Desto djupare måste det inverka på hans nästföljande utvecklingsgång, att det hus, hvars medlem han blef, var ett af de både förnämaste och smakfullaste i det Stockholm, som då ännu, till alla delar, sjelft var — Gustaf den tredjes. Väl har grefve Mejerfelt blifvit af en samtiding * ) be skrifven såsom ” en lång , ful , obetydlig man , som icke blott ar betade att vara ansedd för favorit , utan lopp derefter ” : men deremot var grefvinnan den såsom en af hofvets skönaste pryd nader namnkunniga Lovisa Wrede – Sparre ; en af de trenne grefliga gracer , som kort derefter af Kellgren besjöngos i det . afundade lofqvädet ” Gratiernas Döpelse ” .
* ) Memoir – författaren Ehrensvärd

Hoe het ook zij, in 1777 opende zich een nieuw en veelbelovend deel van de weg op het met zoveel aanmoediging betreden pad. “Originele schrijvers”, zegt Rosenstein, “zijn overal te vinden; maar bijna geen enkel land kan aan het publiek een schrijver van een algemene, gevestigde en geperfectioneerde smaak presenteren, die niet een aanzienlijk deel van zijn leven in de hoofdstad heeft doorgebracht” . Kellgren – vervolgt hij – “ging daarom uit overtuiging op zoek naar een mogelijkheid om in Stockholm te blijven voor onderwijs aan de twee zonen van kuitenant (later veldmaarschalk) graaf Mejerfelt “. Zijn reputatie was hem vooruitgegaan, en het was niet gemakkelijk voor een jonge schrijver, in zijn toestand, onder gunstigere omstandigheden in de hoofdstad, om te verschijnen. Reeds een geprezen dichter juist in die richting, die destijds binnen zijn toongevende kringen eigen was van de hoogste maatschappelijke formatie, had hij door nog voor deze kringen leraren geopenbaard, dat zijn zingende vrouw alle gemakkelijke en vaak ook gemakkelijk plezier, wiens geest en uitdrukking voor hen de hoogste van de waarden van wijsheid waren. Ze misten daar, toegegeven, één enkele – en belangrijkste – verdienste: de taal van Frankrijk; maar voor zover het mogelijk was een vervanging te vinden in een Zweeds Frans, had geen dichter vóór hem, geen dichter die in Zweden woonde zoals hij, zoiets in fijnere en heerlijkere verzen geproduceerd. Het feit dat het huis waarvan hij lid werd een van de meest vooraanstaande en smaakvolle in Stockholm was, dat toen nog in alle opzichten hetzelfde was – dat van Gustaf de Derde – moet een des te diepere uitwerking op zijn volgende ontwikkelingsgang. Welnu, graaf Mejerfelt werd door tijdgenoot Ehrensvärd beschreven als “een lange, lelijke, onbeduidende man, die niet alleen graag als favoriet werd beschouwd, maar daar achterheen lipe”: maar aan de andere kant was de gravin een van de mooiste ornamenten van het hof, de vermaarde Lovisa Wrede-Sparre; een van de drie gracieuze gratieën, die Kellgren er kort daarna in bezong in zijn lofrede “de gratieën geoopt”.

Pag. 14

Det har blifvit sagdt ( och är visst icke osannolikt ) , att hans personliga förhållande till konungen inleddes genom en anbefallning från den vackra grefvinnan Mejerfelt .

Er is gezegd (en het is zeker niet onwaarschijnlijk) dat zijn persoonlijke relatie met de koning tot stand kwam door een aanbeveling van de mooie gravin Mejerfelt.